خانم منیر فرمانفرمائیان در سال ۱۳۰۹ و در سن هشت سالگی به همراه پدر خود از قزوین به تهران آمدند. طراحی فرش یکی از سرگرمی‌های پدر ایشان بود و یک گارگاه قالیبافی را اداره می‌کرد. این سرگرمی پدر باعث شده بود تا منیر نیز به طراحی و نقاشی گل علاقه‌مند شود و دوران تحصیل خود را در دانشکده هنرهای زیبا (۱۳۲۳-۱۳۲۵) بگذراند. در طی دوران تحصیل و با شناخت یک باستان‌شناس و تاریخ‌نویس آمریکایی به خطوط و نقاشی‌های اشیای باستانی علاقه‌مند شد و تصمیم داشت برای ادامه راه در این مسیر به پاریس برود. ولی آشنایی و ازدواج با منوچهر یکتایی مسیر زندگی او را عوض نمود و در جریان جنگ جهانی دوم در سال ۱۳۲۴ از اروپا به آمریکا مهاجرت نمود و در مدرسه طراحی پارسونز و دانشگاه کرنل به ادامه تحصیل پرداخت و رشته‌های تصویر سازی و مد را آموخت.
وی در دهه بیست سالگی زندگی خود در سال ۱۳۳۰ برای نشریات تاون،کانتری و گلامور و همچنین در فروشگاههای بزرگ به عنوان طراح لباس فعالیت می‌نمود. منیر در دوران زندگی خود در آمریکا با هنرمندان بزرگی از قبیل بارنت نیومن، لری ریورز، جکسون پولاک و … آشنا شد. آشنایی وی با اندی وارهول تبدیل به دوستی و همکاری دراز مدت گردید و یکی از تابلوهای سیلک اسکرین اندی را از مجموعه‌ای معروف هدیه گرفت.
منیر پس از جدایی از همسر خود با یک دانشجوی حقوق با نام ابوالبشیر فرمانفرمایان آشنا شد و ازدواج نمود و نام‌خانوادگی همسر خود را به عنوان نام هنری خود برگزید.
منیر در سال ۱۳۳۶ به تهران بازگشت و برای یک نقاشی انتزاعی مدال طلا دریافت نمود. وی در زمان زندگی در ایران سفرهای متعددی به شهرهای مختلف ایران داشت و با هنرها و فرهنگ‌های بومی و سنتی ایران آشنا شد و از آنها ایده‌های فراوان جهت کارهای هنری خود گرفت.
منیر در سال ۱۳۴۰ و در سن ۳۱ سالگی به سبک ویژه خود رسید که ترکیبی بود از آینه‌کاری، خاتم‌کاری،هندسه اسلامی، طراحی معماری و نقاشی پشت شیشه و کسی تا پیش از او این سبک را به عنوان اثر هنری ارائه ننموده بود. او سبک هنری خود را از تلفیق آموزشهای خود در آمریکا و استفاده از فرهنگ و هنر سنتی ایران خلق نمود. منیر در آن سالها چندین اثر برای اماکن عمومی از قبیل هتل لاله، فرهنگسرای نیاوران و باغ موزه فرش ایران ساخت. وی مجدد راهی آمریکا گشت و در نیویورک به طراحی فرش و پارچه پرداخت.
وی در سال ۱۳۸۳ و در سن ۷۴ سالگی به ایران بازگشت و کارگاه هنری خود را بازگشایی نمود و بر روی آثاری که پیش از مهاجرت مجدد کار کرده بود، متمرکز شد. و اثر حجمی او با عنوان(آب روشنایی است) در نمایشگاه باغ ایرانی نمایش داده شد. در سال ۱۳۹۴ و در سن ۸۵ سالگی آثار منیر به عنوان اولین هنرمند ایرانی در نمایشگاه انفرادی در موزه گوگنهایم نیویورک به نمایش درآمد و در سال ۱۳۹۶ تالار دائمی منیر در باغ موزه نگارستان افتتاح گردید.
وی در سال ۱۳۹۸ و با کهولت سن در منزل خود به مرگ طبیعی درگذشت.
سوابق هنری:
اینستالیشن
• کوئینزلند آرت گالری -۲۰۰۹
• موزه ویکتوریا و آلبرت جمیل کالکشن -۲۰۰۶
• تاه نیو یورک -۱۹۸۱
• فرهنگسرای نیاوران -۱۹۷۷–۷۸
• موزه هنرهای متروپلیتن
• موزه هنرهای معاصر ایران
• موزه هنرهای معاصر توکیو
گالری های انفرادی
• موزه هنرهای معاصر -مدرن شهر نیویورک
• گالری خاکستری شهر نیویورک
• گالری دنیس رنه در شهر های نیویورک و پاریس
• موزه لرد لیثون شهر لندن
• خانه هنر شهر مونیخ
• خط سوم شهر دبی
• موزه زنتروم پال کلی واقع در برن سوئیس
• لور بلوارد -کوچه پایینی شهر وین
• موزه هنرهای زیبای شهر اوتاوای ژاپن
جشنواره های هنری
• بیست و نهمین دوره دوسالانه های سائوپائولو – ۲۰۱۰
• ششمین دوره از سه سالانه هنرهای معاصر آسیا و اقیانوسیه
• دوسالانه ونیز در سالهای ۱۹۵۸ و ۱۹۶۶ و ۲۰۰۹
• برنده جایزه طلایی پاویون ایرانیان در بیناله ونیز -۱۹۵
